Η νοσηλεία δεν είναι πολυτέλεια

Όταν οι αγελάδες ήταν…παχύτερες, είχα κάνει ένα νοσοκομειακό πρόγραμμα που, αν ποτέ χρειαζόταν, θα μπορούσα να επικεντρωθώ στο να γίνω καλά, χωρίς να ανησυχώ για τον λογαριασμό…

Ξεκίνησα να εργάζομαι προ δεκαπενταετίας, με πολύ καλές συνθήκες, εργασίας και μισθού, και ένιωσα πως είχα κάνει το πρώτο βήμα προς μια πετυχημένη καριέρα. Στο πλαίσιο αυτό, και έχοντας καταλάβει κι από τους γονείς μου τότε πως καλό ήταν να μην εξαρτώμαι αποκλειστικά από τις παροχές του ασφαλιστικού μου ταμείου, θεώρησα σωστό και λογικό να κάνω κι ένα ασφαλιστικό πρόγραμμα υγείας, νοσοκομειακό.

Δυστυχώς οι συνθήκες τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει. Η εταιρία στην οποία εργάζομαι αναγκάστηκε να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα, κάνοντας απαραίτητες αλλαγές, μεταξύ των οποίων και τρεις μειώσεις μισθών. Εκεί που θεωρούσα τον εαυτό μου καλά αμειβόμενο και απολύτως αυτάρκη, βρέθηκα να πρέπει να αλλάξω αρκετά στον τρόπο ζωής μου και να περιορίσω κατά πολύ τα έξοδά μου. Δεν ξέρω πραγματικά τι πρέπει να κάνω με το νοσοκομειακό μου πρόγραμμα. Μπορώ να το προσαρμόσω, πρέπει να το καταργήσω, τι προβλέπεται για αυτές τις περιπτώσεις;

Ρώτησα και έμαθα. Κατέληξα σε μια λύση, που μπορεί να μην είναι η ιδανική, είναι όμως η καλύτερη δεδομένων των συνθηκών. Εξακολουθώ να νιώθω την ασφάλεια που χρειάζομαι, σήμερα περισσότερο από ποτέ, ενώ ταυτόχρονα δεν παθαίνω κρίση πανικού κάθε φορά που πλησιάζει η ημερομηνία πληρωμής της δόσης των ασφαλίστρων μου.

Τα νοσοκομειακά προγράμματα δεν είναι όλα ίδια, όπως δεν είναι και οι εναλλακτικές λύσεις:

• Τα ισόβιας διάρκειας όπως και τα ετήσια προγράμματα επιδέχονται τροποποιήσεις  –όπως π.χ. τη θέση νοσηλείας ή τον τρόπο κάλυψης-  που οδηγούν στη μείωση του ασφαλίστρου, ή μπορείς να επιλέξεις ένα πρόγραμμα χαμηλότερου κόστους, ή να αυξήσεις τη συμμετοχή σου στα έξοδα νοσηλείας.

• Είναι σημαντικό να γνωρίζεις πως όποιες τροποποιήσεις κι αν τελικά κάνεις, όταν τα οικονομικά βελτιωθούν κάποια στιγμή, μπορείς να ζητήσεις αναβάθμιση των καλύψεων υπό κάποιους όρους.• Υπάρχει η δυνατότητα να αλλάξεις τη συχνότητα πληρωμής των ασφαλίστρων, επιμερίζοντάς τα σε περισσότερες δόσεις, γεγονός που βοηθά στη ρευστότητα.

• Μπορείς να αφαιρέσεις από το συμβόλαιό σου συμπληρωματικές καλύψεις, που είναι ωραίο να τις έχεις, αλλά λιγότερο  απαραίτητες, στην παρούσα φάση.

Καλό είναι να ξέρεις ότι ακυρώνοντας ένα νοσοκομειακό πρόγραμμα δεν χάνεις χρήματα, γιατί το πρόγραμμα δεν είναι μεν επενδυτικό όπως κάποια άλλα, αλλά  καλύπτει παροχές υγείας για συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Αυτό όμως που μπορεί να συμβεί είναι, στο μεσοδιάστημα, όσο έχεις διακόψει το πρόγραμμα, να προκύψει κάποιο πρόβλημα υγείας που, στη συνέχεια, όταν αποφασίσεις και πάλι να ασφαλιστείς, ενδέχεται να σε εξαιρεί από καλύψεις για το συγκεκριμένο πρόβλημα, ή να μην είσαι ασφαλίσιμος γενικά.

Σε κάθε περίπτωση, κι επειδή ούτε είμαστε όλοι ίδιοι, ούτε έχουμε το ίδιο πρόγραμμα ή τις ίδιες δυσκολίες «ρευστότητας», η καλύτερη λύση είναι να κάνεις αυτό που έκανα κι εγώ: να ρωτήσεις απευθείας τον ασφαλιστικό σου σύμβουλο.

Πηγή: http://www.as-milisoume.gr/

10 πράγματα που πρέπει να προσέχουμε για τα δίκυκλα ανάμεσά μας!!!

Προσέχοντας τα δίκυκλα που κινούνται ανάμεσά μας, ας έχουμε στο νου μας τα παρακάτω…

1. Καταρχάς, στους δρόμους κυκλοφορούν πολύ περισσότερα αυτοκίνητα από μοτοσυκλέτες, ενώ πολλοί οδηγοί δεν προσέχουν τα δίκυκλα. Απλώς δεν τα «βλέπουν», συνήθως υποσυνείδητα. Έχουμε λοιπόν πάντα τον νου μας για μοτοσυκλέτες και μηχανάκια, ειδικά όταν είναι να βγούμε από μια διασταύρωση.

2. Λόγω του μικρού του μεγέθους, ένα δίκυκλο (εφεξής, με το «δίκυκλα» εννοούμε οτιδήποτε, μηχανοκίνητο ή όχι, ισορροπεί σε δυο τροχούς, άντε τρεις για κάτι περίεργα τρίτροχα μαραφέτια) μπορεί να δείχνει μακρύτερα απ’ ότι στην πραγματικότητα είναι. Και δεν είναι κι εύκολο να υπολογίσουμε την ταχύτητά του. Για περισσότερη ασφάλεια λοιπόν, στις διασταυρώσεις δεχόμαστε πως ένα δίκυκλο και είναι πιο κοντά απ’ όσο νομίζουμε, και κινείται και πιο γρήγορα, ειδικά το βράδυ.

3. Και πάλι λόγω του μικρού του μεγέθους, ένα δίκυκλο εύκολα «κρύβεται» πίσω από τις λεγόμενες τυφλές ζώνες του αυτοκινήτου που οδηγούμε (φαρδιές κολόνες οροφής, μεγάλους καθρέφτες κ.λπ.), ή από εξωτερικά αντικείμενα (άλλα αυτοκίνητα, φράχτες, θάμνους, πινακίδες κ.ά.), ή απλώς «δένοντας» με το περιβάλλον. Έτσι, σε διασταυρώσεις και αλλαγές λωρίδας, ελέγχουμε ξανά και ξανά και ξανά…

4. Αρκετοί μοτοσυκλετιστές επιβραδύνουν κατεβάζοντας ταχύτητες, ή απλώς κλείνοντας το γκάζι, για να ξεκουράσουν και το χέρι τους, χωρίς δηλαδή να ανάβει το στοπ του φρένου. Το έχουμε κι αυτό υπόψη μας και προσπαθούμε να αφήνουμε μεγαλύτερη απόσταση ασφαλείας από το δίκυκλο που ακολουθούμε.

5. Στα περισσότερα δίκυκλα τα φλας δεν «ακυρώνονται» από μόνα τους, όπως στα αυτοκίνητα, και οι άπειροι δικυκλιστές, μετά από μια αλλαγή κατεύθυνσης, τα ξεχνούν συχνά αναμμένα. Δεχόμαστε καταρχάς πως συμβαίνει το αντίθετο και κάνουμε λίγη υπομονή μέχρι να βεβαιωθούμε για τις προθέσεις του αναβάτη μπροστά ή απέναντί μας.

6. Οι εμπειρότεροι μοτοσυκλετιστές συχνά αλλάζουν ελαφρώς την πορεία τους μέσα στη λωρίδα που κινούνται προκειμένου να αποφύγουν κάποιο εμπόδιο (πέτρες, λακκούβες, ανθρωποθυρίδες κ.λπ.), ή ακόμη και για να διευκολύνουν αυτοκίνητα που τους προσπερνούν. Παραμένουμε λοιπόν προσεκτικοί και καλοπροαίρετοι και δεχόμαστε πως, κατά κανόνα, όταν ένα δίκυκλο μεταβάλλει την πορεία του, το κάνει επειδή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.

7. Η ευελιξία, ειδικά με μικρή ταχύτητα και σε στεγνό οδόστρωμα, είναι ένα από τα καλύτερα χαρακτηριστικά ενός δίκυκλου. Με απαραίτητη όμως προϋπόθεση ο δικυκλιστής να ξέρει πού πάν’ τα τέσσερα – τα δύο, έστω. Έτσι, δεχόμαστε πως ο μέσος αναβάτης, ειδικά στην πόλη, είναι άπειρος και προετοιμαζόμαστε για το λάθος που θα κάνει. Φρενάροντας, ας πούμε, μπροστά μας, αντί να αποφύγει ένα αυτοκίνητο που σταματάει ξαφνικά μπροστά του. Αντίστοιχα, ούτε εμείς φρενάρουμε ξαφνικά όταν μας ακολουθεί δίκυκλο.

8. Μια σύγχρονη μοτοσυκλέτα, με έμπειρο αναβάτη, φρενάρει το ίδιο αποτελεσματικά μ’ ένα αυτοκίνητο. Αρκεί βέβαια να μη βρέχει. Γιατί τότε, οι αποστάσεις ακινητοποίησης ενός δίκυκλου μειώνονται δραματικά. Είναι σημαντικό να το γνωρίζουμε αυτό, ειδικά όταν μας ακολουθεί δίκυκλο στη βροχή, ώστε να φρενάρουμε προοδευτικά και όχι την τελευταία στιγμή.

9. Μαθαίνουμε να εκτιμούμε την εμπειρία ή απειρία ενός δικυκλιστή πρώτα από τη στάση του σώματός του και στη συνέχεια από τον τρόπο που κινείται. Ένας άπειρος αναβάτης κάθεται άκαμπτος και «παγωμένος» στη σέλα, με τα χέρια αγκυλωμένα στο τιμόνι και κοιτώντας μόνο μπροστά. Κινείται συνήθως στη μέση της λωρίδας και πέφτει μέσα σε κάθε λακκούβα. Ενώ, στα φανάρια, σταματάει πίσω από τα αυτοκίνητα (που είναι και αυτό που ορίζει ο ΚΟΚ, εδώ που τα λέμε), αντί να ελιχθεί ανάμεσά τους.

10. Τέλος, δεν βλέπουμε ένα δίκυκλο σαν ένα δίκυκλο. Το βλέπουμε σαν έναν άνθρωπο. Με γυναίκα, άντρα, παιδιά και οικογένεια…

Γενικά, είτε οδηγούμε δίτροχο, είτε τετράτροχο –είτε, εδώ που τα λέμε, και κάτι με περισσότερους τροχούς- έχουμε πάντα τα μάτια μας δεκατέσσερα, προσέχοντας και προβλέποντας όχι μόνο τα δικά μας πιθανά λάθη, αλλά και τις αστοχίες των υπόλοιπων οδηγών που κινούνται γύρω μας στο δρόμο.

Πηγή: http://as-milisoume.gr/

Το 80% των ασφαλίστρων επιστρέφεται στους ασφαλισμένους!

Header

Τα αποτελέσματα των εταιρειών για το 2014 προσφέρουν ένα ακόμη επιχείρημα στους υποψήφιους ασφαλισμένους για τη χρησιμότητα της ασφάλισης. Αποκαλύπτουν επίσης, ποιό είναι τελικά το κρίσιμο δίλημμα στο οποίο πρέπει να απαντήσει κάποιος πριν την υπογραφή μιας αίτησης ασφάλισης ζωής ή υγείας.

Θα μιλήσουμε για ασφάλιση ζωής και υγείας όχι γιατί δεν ισχύουν όσα θα ειπωθούν στη συνέχεια και για τους λοιπούς κλάδους, αλλά γιατί ο συγκεκριμένος δεν περιλαμβάνει κανενός είδους υποχρεωτική ασφάλιση αλλά και από την άλλη το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό.

Πιο συγκεκριμένα λοιπόν, το 2014 η παραγωγή στον κλάδο ζωής κινήθηκε περίπου στο 1,5 δις ευρώ. Αντίστοιχα το σύνολο των αποζημιώσεων κινήθηκε λίγο πάνω από το 1,2 δις. Με λίγα λόγια υπήρξε επιστροφή προς τους ίδιους τους ασφαλισμένους του 80% των ασφαλίστρων που καταβλήθηκαν.

Μπορεί εύκολα ο καθένας να κατανοήσει ότι το 1,5 δις προήλθε από μια μεγάλη ομάδα ασφαλισμένων, μια εύλογη εκτίμηση είναι πάνω από το 1,5 εκατομμύριο, μιας και δεν είναι γνωστός ο ακριβής αριθμός των προσώπων.

Αντίστοιχα ειναι αυτονόητο ότι το ποσό των αποζημιώσεων μοιράστηκε σε έναν πολύ μικρότερο αριθμό ατόμων που με βάση τις εκτιμήσεις δεν πρέπει να ξεπερνούν τις 200.000.

Με βάση τα παραπάνω γίνεται αντιληπτό ότι για να μπορεί να είναι κάποιος στην ομάδα των ανθρώπων που έλαβαν χρήματα όταν τα χρειάστηκαν, και μάλιστα χρήματα πολύ περισσότερα από αυτά που έχουν καταβάλει, πρέπει πρώτα “να περάσει” από την ομάδα των ανθρώπων που τα έδωσαν (ως ασφάλιστρα), χωρίς βεβαίως να ξέρει εάν και πότε θα χρειαστεί αποζημίωση.

Ο Ασφαλιστικός Διαμεσολαβητής που έχει την δυνατότητα να μεταφέρει καθημερινά το μήνυμα της ιδιωτικής ασφάλισης στην κοινωνία, έχει την ευκαιρία με αυτά τα νούμερα, τα οποία άλλωστε είναι παρόμοια κάθε χρόνο, να εξηγεί στον πελάτη, την κρίσιμη στιγμή που έχει μπροστά του την αίτηση και καλείται να αποφασίσει,  ότι τελικά το δίλημμά του δεν είναι άλλο από το αν επιθυμεί ή όχι την “δύσκολη ώρα”, να μπορεί να μεταπηδήσει από την ομάδα των περισσότερων, δηλαδή αυτών που καταβάλουν, στην ομάδα των λιγότερων, δηλαδή αυτών που λαμβάνουν.

Και δυστυχώς, για να μπορέσει να βρεθεί σε αυτήν την προνομιακή θέση να λάβει από τα χρήματα των συνανθρώπων του, στην ουσία δηλαδή χρήματα από τα ασφάλιστρα των άλλων, θα πρέπει και αυτός με τη σειρά του να θυσιάσει κάτι από το ετήσιο εισόδημά του και να πληρώσει για εκείνους…

Γιατί τι είναι η ασφάλιση παρά ένα κοινό ταμείο στο οποίο “δίνουν” όσοι θέλουν με όσο θέλουν, και στη συνέχεια “παίρνουν” όταν το χρειαστούν, όσο τους αναλογεί αλλά σε κάθε περίπτωση πολύ περισσότερο από αυτό που έχουν δώσει;

Σχεδόν ένας “φυσικός νόμος” που ανακάλυψε ο ανθρώπινος πολιτισμός για να προστατεύσει την επιβίωσή του!

Ένα ιδιωτικό ταμείο αλληλεγγύης.

Πηγή: http://underwriter.gr/